U Billa najgorsze jest to, przynajmniej dla mnie, że on ma możliwości, i to naprawdę niemałe (nawet po chorobie, które trochę mu je okroiła), ale brakuje mu warsztatu. Przydałby mu się porządny nauczyciel, który by mu poprowadził głos, czegoś by go nauczył i pokazał, jakie robić ćwiczenia wokalne, a osobom krytykującym go szczęki by opadły. I tak w czasach Humanoida zrobił ogromny progres w stosunku do przeszłości i ja mam cichą nadzieję, że się nie zatrzyma, bo żal by było niewykorzystanego potencjału.
Co do stresu przed występem – po takiej przerwie mało kto byłby w stanie zaśpiewać na swoje 100%. Kogo w moim otoczeniu obserwuję niezależnie od wieku, jeśli to jego debiut lub długa przerwa, najczęściej trema go zjada, co szczególnie tyczy się osób śpiewających, które zawsze mają najwięcej do popsucia. U Billa jest podobnie, co się słyszy po jego niepewności i zachowawczości w śpiewie, jakby bał się wychylić i pokazać więcej, bo może coś zepsuć. Pięć lat bez publiki to gigantyczna przerwa, zwłaszcza że teraz Bill nie jest już dzieciakiem, z pewnością odczuwa większą presję, którą dorzucają też opinie o nowej płycie… trzeba dać mu czas. Ja tam się cieszę, że w ogóle zaśpiewał na zywo i nie było wcale tak źle. W „Wetten, dass?” wielcy Bryan Adams i Lenny Kravitz pojechali z playbacku, Bill jeden zaśpiewał na żywo. Trzeba to docenić.