U.: Inspirujesz się jakimiś postaciami z literatury? Ulubieni pisarze, autorzy u których podpatrzyłaś jakieś ciekawe sposoby? Czy raczej próbujesz wypracować tylko twój, unikalny styl?

Kate: Mój regał jest pełen książek i cały czas mam ich kilka w kolejce do przeczytania. Strasznie trudno byłoby mi wytypować jakiegoś ulubionego autora z tej całej gromady, nie staram się też podpatrywać u kogoś pomysłów. Jasne, czasami zdarza mi się pomyśleć „hej, to słowo zestawione z tym brzmi nieźle”, ale nie staram się tutaj być czyimś odbiciem. Tak jak mówię, chcę związać swoją przyszłość z pisaniem, może nie od razu książek, ale chociażby artykułów, więc staram się stawiać na oryginalność i szukam czegoś, co by do mnie najbardziej pasowało. Przyglądając się mojemu pierwszemu opowiadaniu, a temu, którym zajmuję się teraz, ja sama zauważam postęp – tak jak mówię, cały czas się rozwijam, ale zdecydowanie staram się wykorzystywać swoje własne doświadczenie.

U.: Skąd właściwie wziął ci się pomysł, połączenia sfery metafizycznej z fizyczną, w twoim opowiadaniu? To dość nietypowa mieszanka, szczególnie przy tematyce FFTH.

Kate: Chciałam zrobić właśnie coś nietypowego, co przyciągnie ludzi i będzie na tyle zagadkowe, że będą chcieli czekać na kolejne odcinki opowiadania. Przyznam szczerze, że chyba najłatwiej odnajduję się właśnie w takich tematach i opowiadania z małą nutką fantasy idą mi najlepiej. Nie chciałam mieć kolejnego słodkiego Billa i Toma podrywacza. W tym opowiadaniu jest dość dużo smutku, chciałam, aby moi czytelnicy po jego przeczytaniu mieli taką refleksję, że wszystko przemija i tak naprawdę nigdy nie wiemy, kiedy skończy się życie. Jest w tym także pewien udział moich czytelników, bo miałam dwa pomysły na moje opowiadanie – jeden, w którym świat był normalny i całkiem uporządkowany i drugi, ten, który właśnie można podziwiać. Rozesłałam pytania, co ludzie chcieliby zobaczyć i większość wybrała nietypowe rozwiązanie, tak więc – oto jest. Początkowo Bill miał być duchem, ale przedyskutowałam temat z jedną z czytelniczek i to ona podsunęła mi pomysł anioła.

U.: Więc na początek: dlaczego zdecydowałaś się na pisanie? Jest tyle innych możliwości, muzyka, taniec, malunek.

Kate: Pisanie to nie jedyna forma wyrażania siebie, którą się zajmuję. Kiedyś dużo tańczyłam i uprawiałam akrobatykę, ale przez swoje własne zdrowie musiałam z tego zrezygnować. Później odkryłam, że śpiewanie także sprawia mi przyjemność i przyznam szczerze, że był moment, w którym było dla mnie ważniejsze, niż pisanie. Ale teraz, tak naprawdę i na pewno wiem, że to jest właśnie to, co chcę robić: daje mi niesamowitą wolność i swobodę, a poza tym, to bardzo przyjemne uczucie, kiedy możesz dowiadywać się od innych, że Twoje słowa wywołują u nich emocje i przeżywają perypetie Twoich bohaterów. Chyba jestem też w jakiś sposób „naznaczona” rodzinnie, bo moja babcia też zajmowała się pisarstwem, ale nie takim, jak ja – pisała raczej wierszyki dla dzieci, rymowanki.

U.:Obecnie jesteś w liceum, tak? Mówisz, że przyszłość chcesz związać z pisarstwem, myślisz o kierunku studiów w tą stronę? Czy może planujesz aby było to tylko dodatkowe hobby?

Kate: Jestem na półmetku LO i w odróżnieniu od większości moich znajomych mam już swoją wymarzoną drogę zawodową – uczę się w miarę dobrze, ale nie wyobrażam sobie związać życia np. z biologią, mimo tego, że gdzieś tam mam z niej 5. Dla mnie tylko kierunki humanistyczne są „dostępne”, nie widzę siebie w żadnym laboratorium czy lesie. Moi rodzice zawsze mówili mi, że w życiu trzeba robić to, co się naprawdę lubi, bo tylko z tego mogą być prawdziwe pieniądze i przyjemność. Ludzie zauważają, że to co robisz jest dla Ciebie ważne, a Tobie pracuje się dobrze. Zamierzam skończyć filologię polską i dziennikarstwo, może gdzieś tam kiedyś historię, ale te dwa na pewno, być może na raz, ale tak jak mówiłam – lubię mieć dużo pracy.