Święte słowa :)

Wiesz też mam yorka i czasem mam wrażenie że ludzie traktują małe psy jako wieczne szczeniaki. I mówiąc o lekko rozpuszczonym nie miałam na myśli takiego co gryzie czy obsikuje cały dom. To jakaś skrajność. Mojej znajomej york to też tyran ale nikt nie wie dokładnie dlaczego. Taki pod ciemną gwiazdą urodzone, wredne od szczenięcia. I nawet tak wrednego psa udało się nauczyć załatwiania na dworze. Faktem jest że duże psy trzeba trochę musztrować ale ludzie przesadzają w dwie strony albo pies robi co chce albo nawet się nie rusza z miejsca bez pozwolenia. Wszystko to widzę u ludzi wokoło mnie, nie mówię że jakoś katujesz swojego. Po prostu biorąc psa zdecydowałam że nie będzie wyszkolony tylko piesek do towarzystwa i czasem do zbrojenia czegoś. Mi to nie przeszkadza i ludziom wokoło krzywda się nie dziej więc chyba wszystko ok.

Zgadzam się ;) Moi znajomi mają i duże i małe psy i widzę po nich jaki to jest dramat jak pies jest rozpuszczony. Koleżanka ma huskiego, bydle potężne, silniejsze od niej, jak nie wychowasz i nie będziesz trzymać na krótkiej smyczy, to ci dom rozniesie. Typowy pies wymagający wychowania i dominacji. Własnie dlatego, mało kto ma huskiego i jest zadowolonym właścicielem, bo ludzie zwyczajnie nie potrafią, wziąć na smycz, przetłuc tyłek i pokazać, gdzie jego miejsce. A husky jako pies bardzo mądry, od razu czuje, że jesteś cieniasem i to on rządzi w domu. Przykład z drugiej strony szali – koleżanka ma yorka. Boże, nienawidzę dziada. Przez to, że jest mały stale pada argument „on taka drobinka, jak na takiego krzyknąć”. Pies skacze po ludziach liżąc ich po twarzy, nie reaguje na wołania, pakuje się do obcych samochodów, śpi po łóżkach i roznosi brud po całym domu. Dla mnie to ziszczenie psich koszmarów, w życiu bym takiego pod dachem nie trzymała, zero wychowania.

Bo z psami jest jak z dziećmi. Trzeba je kochać całym sercem, ale i wychowywać, i to wychowywać z głową. Moim zdaniem ludzie popadają ze skrajności w skrajność. Albo tłuką niemiłosiernie albo pozwalają sobie na głowę wejść. A tak przy psach, jak i przy dzieciach potrzebne jest uczucie i dyscyplina w zrównoważonych proporcjach. Mój psiak kochany owszem śpi na łóżku lub na fotelu, rozpieszczony jest okrutnie (głównie przez dziadków), ale jak powiem „nie” to znaczy, że nie wolno i on o tym wie. Ja nawet na niego nie krzyczę, po prostu mówię „nie chodź”, „na koc” i tym podobne komendy. Poza tym zna granice – wie, że jak pani śpi, to ma czekać aż się obudzi. I nawet jak mój psiak kochany bardzo chce na dwór to mnie nie obudzi, tylko leży i się gapi jak na kość i czeka :). I myślę, że na tym cała sztuka polega – na wytyczaniu granic. Psom i dzieciom :). A tych bzdur o bezstresowym wychowaniu to już normalnie słuchać nie mogę.
Ps. Husky to super rasa, chciałabym takiego, ale niestety ograniczają mnie możliwości przestrzenne ;). A yorki są z natury wredne, taka rasa, trzeba to to umieć wychować ,)

Chodziło mi o bezstresowe wychowanie dzieci, które tak się promuje. Nie chodzi mi oczywiście o to, żeby prać dzieci pasem, ale dla niektórych takie wychowanie sprowadza się do braku wszelkich ograniczeń, kar, obowiązków itp. I dlatego napisałam, że nie mogę już tego słuchać, bo efekty takiego bezstresowego wychowania chodzą po ulicach, demolują miasta, atakują Bogu ducha winne osoby i generalnie mają wszystko w czterech literach. Po prostu uważam, że „wychowywać” nie znaczy „pozwalać na wszystko”, a niektórzy mają chyba problem ze zrozumieniem tej podstawowej różnicy. I o to mi chodziło :)
Powtarzam: nie chodzi o bicie dzieci, zresztą stosowanie kar cielesnych jest zakazane wg kodeksu rodzinnego i opiekuńczego :)

:))